Alles is appeltaart

Het lekkerste stukje voor het laatst bewaard. Hoe groot de taart ook is, er is altijd een laatste stukje… Het begon met ‘gewone’ appeltaart. Abrikozenjam, amandelspijs en hazelnoten kwamen al snel in het basisrecept. De laatste innovatie is de toevoeging van Chinese 5-kruiden. Helemaal top! Appeltaart zoals appeltaart, volgens mij, hoort te zijn. Vanmorgen promoveerde ik het laatste stuk tot ontbijtvervanger. Ineens was daar het besef van de metafoor van appeltaart. Kosmische appeltaart. Als je appeltaart begrijpt, begrijp je het leven.

De metafoor van appeltaart ontwikkelde ik een kleine tien jaar geleden. Het was de uitkomst van een vergelijkende studie tussen het enneagram en astrologie. Twee eeuwenoude systemen, waarbij het ene systeem negen fasen kende en het andere twaalf. Iets in mij zei me dat deze twee systemen verschillende methoden zijn om hetzelfde te verklaren. Het lukte me uiteindelijk met behulp van… appeltaart. Sindsdien heeft ‘appeltaart’ me geholpen om snel en grondig inzicht te krijgen in processen. Bedrijfsprocessen, en zeker ook de processen die zich in mijzelf afspelen.

Ook de Wet van Sinterklaas, “Als je niet duidelijk vraagt wat je wilt, krijg je iets anders” is gebaseerd op het recept van deze ‘Kosmische Appeltaart’. Waarvan hier het recept:

1.     Verlangen                        Wat is het beeld van je verlangen, waar ga je voor?

2.     Onderzoek                        Wat heb je daar voor nodig en wie kan dat leveren?

3.     Input van buitenaf            De ingrediënten worden geleverd.

4.     Creëren                        Aan het werk! Schillen, kneden, kliederen.

5.     Transformatie            Wat je gekneed hebt, gaat de oven in.

6.     Feedback                        Het belletje van de oven gaat! Aangebrand, halfgaar of goed?

7.     Resultaat                        Het beeld van je verlangen is nu werkelijkheid geworden

8.     Toepassing                        Genieten! Is het wat je wilde? Voldoet het?

9.     Rust                                     De taart is op, de keuken schoon, het verlangen gestild.

Mentaal, fysiek, emotioneel. Denken in fase 1 en 2, doen in 4 en 5 en beleven in 7 en 8. De accentverschuivingen op 3, 6 en 9. Alles dat gebeurt, ieder proces, doorloopt deze fasen logisch en chronologisch. Zolang het leven ‘zijn gangetje’ gaat, zul je niet snel stilstaan bij deze wetmatigheden. Je bent immers tevreden.

Als je leven niet gaat zoals je wilt, betekent dit dat een proces ergens stagneert. Niet als vanzelfsprekend verder gaat. Je spant je wel in, maar je verlangen wordt niet gestild. Er is stress en onvrede in plaats van rust. Kijk dan eens in welke fase het proces stokt. Wat is er nodig om één stap verder te komen? Wie appeltaart begrijpt, begrijpt het leven.

Deze appeltaart zit vol met wijsheid. Een belangrijke les die ik hier voor mijzelf uit haalde wil ik graag met je delen. Ik had de neiging had om fase 8 en 9 over te slaan. Tijd om te genieten en tot rust te komen, nam ik nauwelijks. Er was immers nog heel veel te doen! Ik schoot van fase 7 steeds direct in fase 1. Vergat dus ook mijn waardering op te halen. Sindsdien plan ik momenten van genieten en rust en reflectie als eerste in mijn agenda.

De appeltaart is nu op. Hoe groot ik de taart ook maak, er is altijd een laatste hap. Mijn verlangen naar fysieke voeding was voldoende bevredigd. Het laatste stuk heb ik weggeven aan iemand die daar erg blij van werd. Het kunnen ervaren en delen in die blijdschap was het lekkerste laatste hapje…

dag Sinterklaas… en hoe nu verder?

De mijter weer voor een jaar op de plank. Ieder jaar wordt Sinterklaas met veel onthaal ontvangen. Duizenden kinderen op honderden kades en duizenden ouders die het spel meespelen. En op 7 december is er weinig meer dat aan SInterklaas herinnert. Het kerstfeest gloort. Tijd om tijd te nemen voor een review van het afgelopen jaar en een preview op volgend jaar.

De weken voor kerst zijn bijzonder goed om eens terug en vooruit te kijken. Wat heb je dit jaar gekregen? Wat wil je dit jaar achter je laten ? Wat wil je meenemen naar volgend jaar? Alles in de natuur voltrekt zich cyclisch. Adem in, adem uit. Gisteravond weer naar Groundhog Day gekeken. Een briljante film waarin alle dagen hetzelfde zijn en het niets uitmaakt wat je doet of laat. Totdat je het in de gaten krijgt… De fase van overconsumptie en roekeloosheid, het idee almachtig te zijn. Gevolgd door de fase van onverschilligheid en niet langer te willen leven. En als dat onmogelijk blijkt te zijn, tenslotte de fase van acceptatie en dienstbaarheid. Het stuk voor stuk doorleven van alle verlangens. Uiteindelijk het bevrijdende “I am happy were I am now”. Het moment van overgave. Niets hoeft meer en tegelijkertijd is er een volkomen betrokkenheid bij het leven zelf.

Review, preview en loslaten…. Volgens de “Wet van SInterklaas” zijn alle resultaten ooit een keer begonnen met een verlangen. Voor mij is dit het moment om tijd te nemen voor vragen als:

•                Hoe zien mijn omstandigheden er nu uit?

•                Wat vraagt mijn aandacht?

•                In hoeverre kan ik het opbrengen om die aandacht ook te geven?

•                Wat stel ik uit of vermijd ik?

•                Als ik 2010 over zou moeten doen, wat zou ik dan anders hebben gedaan?

•                Wat wil ik meenemen naar volgend jaar?

•                Wat wil ik achterlaten in dit jaar?

Kortom een prima tijd om te onderzoeken wat voor mij nu bruikbaar is en wat niet meer. Om afscheid te nemen van het een en ander waardoor ik ruimte creëer voor iets nieuws. De natuur heeft immers een hekel aan vacuüm. Voordenken over hoe ik welke verlangens wil vervullen  en regelmatig de stilte en rust opzoeken, zodat de beelden kunnen komen hoe volgend jaar er voor mij uit kan zien.

Met andere woorden. Het kan zijn dat je van Sinterklaas cadeaus hebt gekregen die je niet wilde. Onder in de kast gooien heeft niet zoveel zin omdat je ze dan toch weer een keer tegen komt. Ruim ze op en creëer zo ruimte voor iets nieuws. Ga voordenken over hoe je die ruimte ingevuld wilt hebben en wat je wel van Sinterklaas wilt hebben. Besef dat alleen de namaak-sinterklaas een mijter, staf en habijt draagt. Echte sinterklazen zijn niet vermomd en geven met plezier waar ze genoeg van hebben. Je hoeft het ze alleen maar duidelijk te vragen…

Stress verkopen

Langzaam maar zeker maakt het vakantiebruin weer plaats voor “wat wil ik dit jaar nog bereiken?” Wat rest er nog van de schone voornemens van januari en wat moet er nog gebeuren om straks – met kerst – tevreden op 2018 terug te kijken?

Reken even mee: Effectief zijn er vanaf september nog maar drie maanden tot het einde van het jaar. Voor je het weet is het begin oktober, kwartaalcijfers 3ekwartaal en effectief nog maar anderhalve maand om ‘het te halen’. De rest van de tijd gaat op aan voorbereidingen voor kerst, nabesprekingen van de vakanties en aan vergaderingen en… teambijeenkomsten over hoe belangrijk het is dat ‘we’ het dit jaar gaan halen. ‘We’? Of zijn het vooral de managers die zich daar druk over maken. Voor wie is het realiseren van wat in januari bedacht is, werkelijk belangrijk? Juist… het management. De mensen die zich straks moeten verantwoorden over wat anderen onder hun verantwoordelijkheid hebben gedaan.

Vanaf nu is de kans op najaars-stress bij managers dan ook sterk aan het toenemen. Daar is op zich niets mis mee, ware het niet dat het zeer gebruikelijk is om deze stress te verkopen of op z’n minst te delen met het team. Managers die gaan denken over ‘hoe wel’ en ‘hoe nu’ en dan al snel uitkomen op het inplannen van motivatiesessies, al dan niet extern begeleid. Managers die van alles gaan bedenken waardoor mensen feitelijk van het werk worden gehouden. Dit onverlet de goede intenties en in overeenstemming met actuele managementliteratuur. Hier schuilt dus een extra gevaar voor die managers die zich in de vakantie hebben bijgelezen in de top 10 van managementboeken.

De meest voorkomende stressreactie bij managers is dat zij die stress aan hun team ‘verkopen’. Ze gaan bedenken wat er nog moet gebeuren en wat daarvoor nodig is, ze gaan slimme plannen maken, ze zoeken naar een trucje. Wat ze ook bedenken, de kans is groot dat zij niet zelf de uitvoerders zijn van wat ze bedacht hebben. Wat ze ook bedenken, de druk om de resultaten te behalen wordt verlegd naar de mensen die dat resultaat moeten realiseren. Omdat het iets nieuws is dat moet worden toegevoegd, is de kans dan ook groot dat er een externe deskundige wordt ingeschakeld die het jaar moet helpen redden.

Bij het inschakelen van externen valt nog iets aardigs op: hoe groter het belang van de manager des te beter de reputatie – en hoger het tarief – van die deskundige. Dit draagt dan weer bij aan de verdediging “we hebben er alles aan gedaan, wat mogelijk is” ingeval de resultaten niet behaald worden en de manager zich moet verantwoorden.

Je kunt als manager van alles bedenken en van alles doen, maar er is één zeer belangrijke optie die veelal over het hoofd wordt gezien. De optie om te ‘laten’. Vaak is het juist onhandig om het team – juist in deze periode – van het eigenlijke werk te houden met goedbedoelde maar onnodige trainingen en teamsessies. Het is dan beter om ze ‘te laten’. De kunst van het laten is, zeker als je een manager bent met een sterke drive en ambitie, niet altijd eenvoudig maar wel noodzakelijk om in je repertoire te hebben.

‘Laten’ is die fase in een proces waarin de transformatie plaats vindt. Bij een bakker is dat helder: als het beslag in de oven staat, blijf je er met je vingers vanaf en bewaak je de condities waardoor het beslag in brood verandert. In die fase nog willen ‘doen’, werkt frustrerend en negatief op het resultaat. Vertaald naar andere bedrijfstakken is deze fase het moment dat de medewerkers ongestoord en onder de optimale condities kunnen doen waar ze goed in zijn.

Juist als de tijd begint te dringen, zou het mij niet verbazen dat het overgrote deel van de mensen desgevraagd zal aangeven dat zij het liefst in alle rust en vertrouwen hun werk kunnen doen. Gewoon datgene doen waar ze competent in zijn en plezier uit halen. Zonder de afleiding van ‘even een tandje erbij zetten’, in welke vermomming dan ook. Ik raad dan ook iedere manager aan om eens de vraag te stellen: “Wat zou ik voor jou moeten laten, waardoor je met meer voldoening en rust je werk kunt doen?”

Toegegeven, het kan lastig zijn om te (leren) laten. Het zit nu eenmaal niet in de lijn van ambitie en actiebereidheid die voor de meeste managers juist karakteristiek is. Weten wanneer te doen en weten wanneer te laten is waar veel managers – veelal onbewust – mee worstelen. Wanneer doen, wanneer laten? Op basis waarvan maak je die keuze? Hoe zorg je er dan voor dat je effectief omgaat met je eigen stress? Ik ontkom niet aan een vergelijking met de Olympische Spelen, waarbij ik ook veel coaches in actie heb gezien. Als manager ben je zo’n coach: je specialisten staan in het veld, zij moeten het doen. Vanaf de zijlijn zul jij je bijdrage moeten leveren: weten wanneer je wat moet zeggen en weten wanneer je juist stil moet zijn, kan het verschil maken in de uitkomst van de wedstrijd.

Weten wanneer te doen en weten wanneer te laten. Waardoor jij en je team straks – met kerst – terug kijken op succesvol 2018. Dat dan wel met een lichte verbazing dat het eigenlijk veel gemakkelijk ging dan iedereen dacht.

Even een extra zetje nodig naar ‘hoe doe je dat?’ Bel, mail of app me voor een afspraak.

het IBB-syndroom

Het IBB-syndroom… De oorzaak van meer leed dan welke andere aandoening dan ook. Veel persoonlijk leed en zeker ook het leed in de wereld, zou verdwijnen als deze aandoening effectief bestreden zou worden. De praktijk leert echter dat de meeste mensen die er aan lijden de symptomen koesteren, zelfs als ze zich bewust zijn van de schadelijke invloed op het en hun leven.

Het is niet alleen dat vrijwel iedereen aan dit syndroom lijdt, erger nog is dat vrijwel iedereen de symptomen ervan voor zichzelf rechtvaardigt, zo niet verheerlijkt. Er is dan ook maar een enkeling die – veelal door een onverwachte gebeurtenis – tot het besef komt dat het IBB-syndroom zeer schadelijk is. Het syndroom manifesteert zich door bij de drager de illusie te creëren dat hij of zij de regie kan voeren over wat belangrijk is in het leven. De illusie dat de drager iets kan doen, tot iets in staat is, belangrijk is. Het syndroom creëert daarmee de illusie dat iemand leeft, terwijl het er juist voor zorgt dat iemand steeds verder van het echte leven verwijderd raakt.

Doordat de besmetting doorgaans al plaats vindt in de prille jeugd en inmiddels 99,9% van de mensen geïnfecteerd is, weten we eigenlijk niet beter dan dat het ‘normaal’ is om aan dit syndroom te lijden. Doorgaans worden mensen die niet besmet zijn zelfs een beetje raar gevonden.

Het meest opvallende bij de mensen die aan IBB lijden is dat zij de successen die ze bereiken aan hun eigen kwaliteiten en inspanning toeschrijven. Aan de andere kant schrijven zij hun faalmomenten toe aan ‘schuld’ van anderen, de omstandigheden, botte pech of als ‘leergeld’. Kenmerkend daarbij is naar mate zij zichzelf meer succesvol wanen, dit het IBB-syndroom voedt, waardoor het steeds sterker wordt.

De eerste aanwijzingen dat iemand aan het IBB-syndroom lijdt, bestaan uit het ideeën of meningen hebben over ‘onjuist behandeld worden’. Dit kan al gebeuren in bijvoorbeeld een restaurant als een ober niet attent genoeg reageert, in het verkeer als iemand geen voorrang verleent of als voetganger niet uitwijkt. Deze gedachten zitten alle in de lijn van ‘je ziet toch dat ik hier ben…’ De volgende fase is dan dat iemand zich gaat voorstaan op zijn of haar vermeende bekendheid bij anderen. Van ‘zie je niet dat ik hier ben…’ muteren de gedachten zich naar ‘je weet toch wel wie ik ben…’ of nog erger, naar ‘je zou toch moeten weten wie ik ben…’

Los van de gradatie blijft de kern een verwijt aan een ander omdat er onvoldoende respect wordt betoont. Daarmee is het IBB-syndroom geworteld in de vergelijking met anderen en het zich beter voelen dan anderen. Lijden aan het IBB-syndroom (voluit: Ik Ben Belangrijk), brengt met zich mee dat veel mensen het idee dat ze belangrijker of beter zijn dan anderen, niet willen opgeven. Deze manier van vergelijken zit echter diep in onze opvoeding en is louter gebaseerd op het behalen van resultaten en de betekenis die aan die resultaten wordt gegeven. Vergelijking op basis van sport- en leerprestaties, vergelijking van verschillende ambachten tot en met de vergelijking van verschillende religies, op basis waarvan het IBB-syndroom geactiveerd wordt.

Aan de andere kant kennen we ook de narigheid, ellende en misère die het IBB-syndroom veroorzaakt heeft en nog steeds veroorzaakt. Het kwalificeren en diskwalificeren van beroepen of bezigheden: status. Mensen die zich beter wanen dan anderen op basis van het vermeende belang van hun maatschappelijke bijdrage. Bij sport valt het IBB-syndroom vooral op door het idee ‘mijn club is beter dan jouw club’ of -erger nog- mijn land is beter dan jouw land. Zo kan het verlies van een Nederlands elftal het humeur van mensen beïnvloeden die zich identificeren met het stukje grond waar ze – zonder dat ze daar ook maar iets voor gedaan hebben – geboren zijn. Nog meer zichtbaar wordt de narigheid als levensbeschouwing het IBB-syndroom in werking zet.

Zonder veel omhaal beweer ik dan ook dat alles dat we nu aanmerken als ‘ellende en narigheid in de wereld’, voorkomt uit dit IBB-syndroom. Onderdrukking, uitbuiting, toe-eigening van wat dan ook, op basis van het (waan-)idee ‘beter of belangrijker te zijn’ dan een ander.

Stel dat je bij jezelf ontdekt dat je geïnfecteerd bent, dat je regelmatig vindt dat anderen te weinig rekening met je houden, beter hadden moeten weten, meer attent hadden moeten zijn, je beter hadden moeten behandelen enzovoort. Of -als je al in een gevorderd stadium bent- waarbij je jezelf zelfs bepaalde rechten en privileges hebt toegeëigend. En stel dat er inderdaad iets, diep in je, actief is. Iets dat je ‘geweten’ zou mogen noemen. Iets dat nog weet dat het leven niet gaat om maatschappelijke verworvenheden, aanzien of macht over anderen; kun je dan nog van het IBB-syndroom af? Is er genezing mogelijk?

Ja, je kunt er weer vanaf komen. Het vraagt werk aan jezelf, maar het kan. Je moet dan weten dat het IBB-syndroom ontstaat door een verwarring tussen wie je bent wie je meent te zijn op basis van je ‘belangrijkheid in vergelijking met anderen’. Je zou dan kunnen beginnen met het besef dat ieder resultaat het gevolg is van het voorliggende proces, waardoor je het proces meer belangrijk gaat vinden dan de resultaten. Hierdoor kun je er al achter komen dat focus op en aandacht bij wat je doet, direct al meer oplevert dan de afhankelijkheid van de waardering van de resultaten. Ironisch genoeg zul je dan ook ontdekken dat die resultaten objectief beter worden, alleen zijn die voor jou minder belangrijk. Je hebt je ‘beloning’ immers al ontvangen.

“Zijn daar ook cursussen voor?” zou een vraag zijn die bij je opkomt. Gelukkig ook hier een ja, daar is een cursus voor. Je bent welkom in Vollezele

 

 

 

 

 

 

creatie of reactie – een wereld van verschil

“How you c it makes the difference between creation and reaction”.

Stel dat je vanavond in je bed ligt en je zou de dag ‘terugfilmen’, te beginnen bij het wakker worden, via wat je zoal gedaan hebt tot en met het moment dat je weer onder de lakens kroop. Het zal je dan opvallen dat je veel van de dag alweer vergeten bent. Er zullen nogal wat gedachten zijn als ‘oh, ja die ook… en dat ook’ waardoor de chronologie van jouw film van vandaag niet meer helemaal klopt.

Het zal je ook opvallen dat je aandacht langer blijft bij die momenten van vandaag waar je ofwel heel erg tevreden over bent of waar je juist heel erg ontevreden over bent. Die momenten waarop je, met terugwerkende kracht, anders had willen reageren dan je gedaan hebt of iets anders had willen zeggen dan je zei. Of iets anders deed dan wat voor jou werkelijk belangrijk was. Er kunnen zelfs incidenten zijn geweest waarbij je jezelf heilig voorneemt dat ’de volgende keer als er weer zo iets gebeurt, dan…’ Grote kans overigens dat als het inderdaad weer gebeurt, je reactie exact hetzelfde zal zijn, met inbegrip van je hernieuwde voornemen het volgende keer echt anders te doen.

Het ‘terugfilmen van de dag’ is een oefening waarbij je al snel zult zien dat je het overgrote deel van de dag op de automatische piloot functioneert. Niet alleen het ritueel van koffie, ontbijt en badkamer en de vaste route naar je werk, maar vooral ook de herhaling van denkpatronen en gevoel. Volkomen automatisch worden de impressies van de dag gesorteerd in ‘prettig’ en ‘onprettig’, met inbegrip van de rationalisatie ervan.

Als ik je nu zou vragen of je jezelf bewust bent, krijg ik hoogstwaarschijnlijk een “ja”. Vrijwel iedereen heeft het idee van zichzelf dat hij of zij zichzelf bewust is. Aan de andere kant kan zonneklaar worden aangetoond dat 99,9% van de mensen 99,9% van de dag op de automatische piloot functioneert en slechts bekende, ingeslepen bewegingen, gevoelens en gedachten herhaalt.

De kans dat repetitie iets nieuws oplevert is hetzelfde als het recept van stokbrood blijven toepassen in de hoop dat er krentenbollen uit de oven komen. Dat creatie iets anders vraagt, zal weinig betoog behoeven. De oneliner waar dit blog mee begint, geeft een knipoog naar ‘hoe dan wel’. Creatie begint met het vermogen om anders te kunnen gaan kijken. Met het vermogen om jezelf, anderen en je omstandigheden anders te gaan zien. Het vraagt om een zodanig bewustzijn van jezelf in je normale dagelijkse bestaan dat je gaat inzien dat je in iedere situatie een keuze hebt.

Creatie begint met een idee

Karakteristiek aan creatie is dat het begint met een idee. Karakteristiek aan mechanische reacties, aan de automatische piloot, is juist dat mensen geen idee hebben waarom ze doen wat ze doen, denken of voelen. Mechanische reacties geven slechts één voorspelbare uitkomst terwijl vanuit de ‘ideeënwereld’ meerdere mogelijke uitkomsten kunnen worden bezien. Vergelijkbaar met wat ik me door een jazzmuzikant heb laten vertellen: bij iedere noot die hij speelt ‘weet hij als vanzelf’ alle mogelijke opties voor een volgende noot en kiest er daar één uit.

Hoe zou het zijn als je ten opzichte van de dagelijkse gebeurtenissen iedere keer de keuze had uit alle mogelijke opties en zelf je reactie te kiezen? Die reactie kiezen die het best past bij wat jij graag wilt bereiken.

Het begint met het besef dat je inderdaad vrijwel de hele dag op de automatische piloot functioneert: het besef dat je jezelf vrijwel niet bewust bent terwijl je denkt dat je het wel bent. Een logische vervolgstap is dan om je eigen ‘mechanisme’ onder ogen te zien. Dit laatste vrijwel letterlijk door je bewust te worden van je lichaamshouding, gevoelens en gedachten. Door dit waarnemen, dit observeren, creëer je al een afstand tussen ‘dat wat waarneemt’ en ‘het object’. Doordat fysieke sensaties, gevoelens en gedachten ‘waarneembaar’ zijn, kun je tot de conclusie komen dat jij niet je fysiek, je gevoel of je gedachten ‘bent’. ‘Dat wat waarneemt’ is immers al minder veranderlijk dan die sensatie, gevoel of gedachte.

Het is eenvoudig om voor jezelf vast te stellen dat zolang je actief blijft waarnemen je steeds meer overzicht krijgt. Je rust kunt ervaren ongeacht de omstandigheden. Dat je meer en meer vanuit ‘de wereld van ideeën’ de betere optie kunt kiezen. En dat er hierdoor ook meer begrip en daardoor ook meer empathie ontstaat voor anderen, omdat je jezelf gemakkelijker in hun ideeën kunt verplaatsen.

Dit, en nog veel meer, leer je tijdens SelfQuest– van 7 tot en met 12 oktober. Je bent welkom.

De esoterische kermis

Fragment uit “Je leven – de handleiding”

Kerst. Bezinning. Vragen over het leven in z’n algemeenheid en dat van jezelf in het bijzonder. Waar vind je nog betrouwbare antwoorden?

Als je in deze tijd een echte waarheidszoeker bent, loop je een geducht risico om op de esoterische kermis terecht te komen. De ene methode of zelfuitgeroepen goeroe, garandeert je een nog diepere ervaring, of een nog snellere verlichting dan de ander. De ene benadering is nog authentieker, ouder, meer bijzonder, geheim, mystieker of wat dan ook, dan de ander. Net als op die andere kermis, draait het hier ook om verleiding en sensatie. Je kunt je op yoga storten, tai chi, klankschaal-meditaties gaan doen, reiki, halfedelstenen ervaren, NLP, tantra, mantra’s reciteren, mandala’s kleuren, Sanskriet leren, mediteren, je chakra’s laten balanceren, met dolfijnen zwemmen, druïdefeesten meemaken, je essentie ontdekken, je passie vinden, een aurareading laten doen, bio-dansa, je horoscoop laten trekken, naar een waarzegger gaan, een tarotlegging laten doen, intuïtief schilderen, systeemopstellingen… (moet ik nog doorgaan, of heb je ‘m al te pakken?)

Je kunt ook meedoen aan de vele ‘helende’ evenementen, retraites, en zo voort, waar je gelijkgestemden tegenkomt, met inbegrip van de laagdrempelige groepen gelijkgestemden met een hoog knuffelgehalte: mensen die ook menen dat er iets aan ze mankeert (anders hoeft er immers niets geheeld te worden) en troost bij elkaar zoeken. De esoterische kermis is warm, kleurig, vrolijk en iedereen die je daar tegen komt is blij dat je er ook bent, dat je één van hun bent. Meewarig kijken zij dan ook neer op de mensen die er geen deel van uitmaken.

Er zijn mensen die verslaafd zijn aan de esoterische kermis. Mensen die van alles al geprobeerd hebben, maar toch die ene methode of manier nog niet gevonden hebben. Om vervolgens iets te proberen wat ze nog niet kennen of waarover ze mooie verhalen hebben gehoord. Feit is dat de esoterische kermis bestaat en dat je er niet aan ontkomt om er enige tijd en wat geld aan te besteden.

In eerste instantie eigent persoonlijkheid zich alles toe, ook al zijn dat ‘theorieën’ en oefeningen die bestemd zijn voor de verdergaande psychologische ontwikkeling. Tot het moment dat het besef begint te dagen dat er niets meer aan je veranderd of verbeterd hoeft te worden. Dat altijd alles al precies zo is geweest, zoals het behoorde te zijn en dat al het overige gebaseerd was op de illusie of het idee van gebrek of tekortkoming. Wat persoonlijkheid dan al geleerd en ervaren heeft, is dan mooi meegenomen. Langzaam maar zeker ‘zakt’ het hele verhaal van ‘kennis’ naar ‘begrip’, van een uiterlijke vorm of onderscheid naar een innerlijke beleving.

Wat me verder opvalt is dat veel van de attracties die op de esoterische kermis worden aangeboden hun oorsprong hebben in de Weg van de fakir (beheersing van het fysieke), de Weg van de monnik (beheersing van het emotionele) of de Weg van de yogi (beheersing van het mentale). Dit zijn respectievelijk de eerste, tweede en derde weg. Wat deze gemeen hebben is dat het accent ligt op één van de drie centra en dat de ‘buitenwereld’ en andersdenkenden zoveel als mogelijk worden buitengesloten. Deze wegen zijn allerminst doodlopend of ‘verkeerd’. Er zullen altijd mensen zijn die zich voelen aangetrokken tot één van deze drie wegen. Wat wij bestuderen is echter de Vierde Weg. Dit is de Weg waarbij het accent ligt op de gelijktijdige ontwikkeling en samenwerking van de drie centra en waarbij de interactie en het functioneren in ‘de buitenwereld’ juist essentieel is.

 Dit is waardoor ik van mening ben dat de “Vierde Weg” het beste aansluit bij wat er op dit moment in het Westen gevraagd wordt. Enerzijds vanwege het verbinden van ‘de kennis van het westen’ met de ‘wijsheid van het oosten’ en het respecteren en omarmen van alle andere wegen (religies en filosofieën) en uitingen daarvan. Belangrijker nog is de toepassing ervan, het werken aan jezelf, juist plaats vindt door actieve participatie aan het ‘gewone leven’. Niet prakkiseren, wel praktiseren.

De esoterische kermis. Je ontkomt er niet aan om die attracties te verkennen waar je toe aangetrokken wordt. De persoonlijke ontwikkeling en de verdergaande psychologische ontwikkeling maken deels gebruik van hetzelfde speelveld. De intentie en de bron van het verlangen is echter verschillend. Persoonlijkheid zoekt sensaties, belevenissen en siert zich met het citeren en reciteren van ‘diepzinnige oneliners en mooie herinneringen. Persoonlijkheid vergelijkt de eigen progressie met die van anderen heeft veelal een oordeel over mensen die niet ‘spiritueel geëngageerd’ zijn. Persoonlijkheid wil de beste leraar, de meest interessante goeroe, de meest authentieke ‘leer’, de meest geheime broederschap en siert zich graag met de symbolen en uiterlijke kenmerken van de ‘leer van zijn keuze’. Voor wat we essentie noemen, is dat anders. Essentie weet al, wist het al die tijd al en is nooit weggeweest, waardoor de verdergaande psychologische ontwikkeling zich vooral richt op het ‘zich herinneren’.

Kerst… adem in… adem uit…

Dat deel van de Aarde dat wij zintuiglijk kunnen waarnemen – de reden dat we het als een driedimensionale bol in de ruimte zien – is gisteren begonnen aan een nieuwe ademtocht. Deze cyclus van inademen en uitademen duurt precies een jaar, waarbij de inademing begint op 24 december en de uitademing op 21 juni. Dat is dan ook de werkelijke reden om feest te vieren, het feest dat we nu Kerstmis noemen. Het is net als met je eigen uitademing, je weet nooit zeker of er weer een nieuwe ademhaling start als je uitgeademd bent. Je weet wel zeker dat er een moment komt dat je uitademing niet wordt gevolgd door een nieuwe inademing.

Net als met je eigen uitademing, is er een moment van rust tussen het uitademen en het startmoment van de nieuwe cyclus. Dit Aardse rustmoment begint op 21 december, de wereld staat dan letterlijk even stil waarna op 24 december een nieuwe cyclus start. Degenen die daar gevoelig genoeg voor zijn, hebben dit gisteren om tien over half vier kunnen ervaren. De ademhalingcyclus van de Aarde zit in onze genen. De cellen waaruit we bestaan, hebben we immers van de Aarde geleend. Dat is de reden dat ieder mens op deze cyclus reageert. Aangezien dit op instinctief niveau plaatsvindt, is vrijwel niemand zich ervan bewust. Ons instinctieve systeem is nu eenmaal 30.000 keer sneller dan ons denken. De reactie in het gevoel en in het doen en laten is daarentegen wel merkbaar.

Vandaag en morgen vieren we dus eigenlijk het feit dat we ontsnapt zijn aan het sterven van de Aarde. Die gaat immers zeker nog een jaartje mee. De feestvreugde rond kerst is dan niet veel meer dat de opluchting dat we ontsnapt zijn aan een wisse dood en de blijdschap dat het goed is afgelopen. Dit is wellicht ook de reden dat veel mensen in deze tijd bij hun familie willen zijn, een tijd van vergeving en een tijd van bovenmatige consumptie. Net zoals de momenten van contemplatie, van bezinning en ‘weer even terug bij jezelf komen’. Er is geen ander feest dan Kerst dat ons herinnert aan onze eigen sterfelijkheid en de sterfelijkheid van de planeet die onze gastvrouw is.

De relatie met het Christendom is dan ook dubieus. De eerste twee eeuwen van onze jaartelling werd de geboorte van Christus op 6 januari gevierd. Naar goed katholiek gebruik is handig gebruik gemaakt van een Heidense feestdag om de dogma’s van het katholicisme te verspreiden. Daar staat dan wel weer tegenover dat het kerstverhaal een prachtige metafoor is, zeker in deze dagen waarin sterven en geboorte centraal staat. Zoals:

Wat wordt geboren in deze wereld, sterft in een andere wereld. Onze fysieke geboorte is de start van de ontwikkeling van een persoonlijkheid, een verdeling van de wereld in ik en niet-ik: de pasgeboren onschuld die in doeken wordt gewikkeld. Wie ben je voordat je ingewikkeld werd?

Er was geen plaats in de herberg. De herberg als symbolische plaats van dronkenschap en verleiding. De plaats van ego’s die elkaar proberen af te troeven. De plaats waar je geld moet betalen om er aan deel te nemen. Nee, dan liever in de stal tussen de os en de ezel. Dieren hebben geen ego, geen ik. Het maakt dieren niet uit wie je bent en waar je vandaan komt.

De kindermoord versus de verlosser. De strijd tussen de gevestigde orde, de wetgevers en bestuurders – voorgesteld door Herodus, die slechts één doel heeft: het volk onder de knoet houden. De gevestigde orde heeft het niet zo op verlichting, verlossing en vrijheid en zal doen wat in haar macht ligt om het te bestrijden. Geen risico: dan maar alle pasgeboren over de kling jagen. Zie ik hier een relatie tussen de steeds toenemende regelzucht en beperkingen?

Gelukkig is Christus aan de kindermoord ontsnapt. In symbolische betekenis is dit de rebel die in ieder mens zit: de vrijheidsliefde.

Ik wens iedereen een vreedzame kerstperiode

 

Wat voor ei ben jij?

Een nieuwe lente… Goede Vrijdag en Pasen weer in het vooruitzicht. Waar willen die dagen ons aan helpen herinneren? Waarom is er zo’n belangrijke rol voor het ei? Wat kunnen we leren van een ei?

De vastendagen zijn alweer bijna voorbij. Nog een paar dagen en dan mag alles weer: chocolade, vlees, alcohol. De onthouding van die kleine geneugten die het leven zo aangenaam maken, is dan weer doorstaan. Pasen is dan vooral een bevrijdingsfeest, bevrijding van de zelfgekozen beperking. De symboliek met de essentie van het Paasfeest kan bijna niet duidelijker zijn.

Sterven en wederopstanding. Transformatie. Bevrijding. Dit thema speelt in vrijwel iedere religieuze en filosofische stroming een centrale rol. Is het Paasfeest dan louter een Christelijk feest of twee vrije dagen voor de atheïsten? Ik meen van niet. Het zal bijvoorbeeld geen toeval zijn dat het ei centraal staat. En het is al helemaal geen toeval dat de anatomie van een ei veel overeenkomst heeft met onze eigen constructie. De kiem is dan de ziel, het eigeel de essentie, het eiwit onze opvoeding (en jeugdherinneringen) en de poreuze eischaal is hoe we onszelf weergeven aan de omgeving: ons karakter of persoonlijkheid.

Zo kennen we volgens de persoonlijkheidstypering van het enneagram negen verschillende eierschalen. Waarbij het overigens te denken geeft dat veel mensen nog de illusie hebben dat ze hun karakter ‘zijn’. Hoe interessant karakters ook zijn in relatie tot de buitenwereld, voor een betere toegang tot je binnenwereld is het kennen van je persoonlijkheid alleen maar belangrijk om onecht te leren onderscheiden van echt. De potentie van een ei zit immers niet in de schil.

Ieder ei heeft latent de mogelijkheid om een kuiken te worden, zoals ieder mens de mogelijkheid heeft om zijn volle potentie te ontwikkelen. Aangezien een kuiken beduidend meer vrijheid en mogelijkheden heeft dan een ei, is het niet vreemd dat veel mensen dit verlangen naar ontwikkeling en transformatie kennen. Hier geldt overigens De Wet van Kuiken: als het kuiken eenmaal uit het ei is, krijg je ‘m er niet weer in.Wie dit verlangen naar zelfontwikkeling kent, weet dat het onmogelijk is om dit niet te volgen. Wat de grotere vrijheid van het kuiken betreft: deze is te vergelijken met het verschil tussen de Newtoniaanse natuurkunde en de kwantummechanica.

Maar verlangen op zich is nog lang niet hetzelfde als kunnen genieten van het resultaat. Je kunt wel een kuiken willen worden, maar dat gebeurt niet zomaar. Ten eerste zul je moeten beseffen dat je een ei bent. Eieren hebben niet zoveel mogelijkheden. Als het mandje met eieren in de zon staat worden ze warm, als iemand het mandje schudt, dan bewegen ze en ze zijn zeer kwetsbaar voor schokken en stoten van buitenaf. Daarbij staan ze op het menu van best wel veel andere dieren. Door enig gelukkig toeval zul je dus als ei eerst onder de omstandigheden moeten komen zodat het transformatieproces kan beginnen.

Hoe ziet dan het broedproces er uit? Ten eerste moet de schil sterk genoeg zijn. Een sterke en ontwikkelde persoonlijkheid is noodzakelijk. Windeieren maken geen kans. De volgende stap is dan het verminderen van schadelijke invloeden uit de omgeving, oftewel: do not react. We zijn gewend om alles dat in onze omgeving gebeurt – zeker het gedrag van anderen – persoonlijk op te vatten. Leren om gedrag van anderen te zien voor wat het is (namelijk gedrag van anderen) vraagt om het in de gaten houden van je eigen – automatische – gedachten (oordelen) en gevoelens.

Het broeden bestaat in eerste instantie uit het jezelf onder observatie houden. Dit terwijl je ‘gewoon’ bezig bent met je dagelijkse activiteiten, maar dan met aandacht. Er zijn ook andere broedmethodes, maar die worden door fakirs, monniken en yogi’s gepraktiseerd. Karakteristiek aan deze manier van broeden is dat je volledig deelneemt aan het ‘gewone leven’, waardoor het leven zelf je leermeester wordt. Dit impliceert het kunnen en mogen genieten van alles dat in de buitenwereld te vinden is en tegelijkertijd kunnen genieten van alles dat in je binnenwereld te vinden is. Oftewel: The Good Life.

Nieuwsgierig naar hoe? Neem gerust even contact op.

 

Probleemwinst

Je komt een goede bekende tegen die je al een tijdje niet gezien hebt. De volgende dialoog ontstaat:

  • Hé, hoe is het met jou?
  • Prima
  • Zakelijk?
  • Prima
  • Gezondheid
  • Helemaal in orde
  • Met je partner?
  • Prima
  • En de kinderen
  • Uitstekend
  • Nog wensen?
  • Nee, alles gaat helemaal naar wens.

Mensen die helemaal tevreden zijn, hoe leuk zijn die? Niet, dus. Je zou er nog wat informatie kunnen uitpeuteren over de laatste vakantie, over wat en waar de kinderen studeren en zo, maar deze goede bekende is ‘gewoon’ rondom tevreden. En mensen die rondom tevreden zijn, hebben nu eenmaal weinig te melden.

Veel interessanter zijn de verhalen die beginnen met ‘begrijp jij dat nou?’ Verhalen over de ‘kleine ongemakken des levens’. Zeker als die verhalen over het werk gaan. Dingen die mis zijn gegaan, medewerkers die niet doen wat gevraagd wordt, gedoe met de aandeelhouders of de bank, directies die ‘zomaar’ besluiten nemen. Kortom, allerhande gedoe die niets anders opleveren dan stress, frustratie, onmacht en… een publiek.

Voor verruit de meeste mensen lijkt het belangrijker om hun probleem te koesteren dan om het op te lossen. Het levert een verhaal op, een publiek en aandacht. Zo was ik pas (toch weer) hogelijk verbaasd na een gesprek met een ondernemer over wat er in zijn organisatie verbetert kon worden. Het verloop en verzuim van personeel is zo hoog dat de kwaliteit sterk onder druk staat. Zo sterk dat er eigenlijk maar weinig nodig is om de tent in te laten storten. Daar waren we het in ieder geval over eens. En daar bleef het bij… Hij kende het probleem, gaf toe dat hij er te weinig aan gedaan had en was ook niet van plan om er iets aan te doen. Het leverde hem prachtige anekdotes op over arbeidsmoraal en de beschermde positie van Nederlandse werknemers en daarmee een graag geziene gast op tal van ondernemersborrels.

Het trieste verhaal is het winnende verhaal. Het komt nog steeds voor dat stress gekoesterd wordt: ‘dat hoort er nu eenmaal bij’ of dat een hoog verzuim en verloop wordt vertaalt als ‘in dit bedrijf is er alleen ruimte voor de allersterkste’. Het doet me denken aan mensen die niet van hun depressie afwillen omdat dat het enige is dat ze nog hebben. Ouspensky beweerde al dat mensen verslaafd zijn aan hun lijden. Is het dan inderdaad te moeilijk om je een leven voor te stellen zonder frustratie, verdriet, zorgen en stress? Of levert het koketteren met negatieve emoties nog te veel op? Liever bekende pijn dan onbekend geluk?

Hoe dan ook. Als je wel kiest voor minder gedoe (met jezelf of met je bedrijf), leer ik je dat graag.

 

Stresssignalen, repareren of laten escaleren?

Stress. Vrijwel iedereen heeft wel een tob 10. Omstandigheden waar je vaker van wakker ligt dan je zou willen. Piekeren over ‘hoe nu verder’ en ‘wat als’. En de mensen die er niet wakker van liggen kennen ook hun momenten. Stress om alles op tijd af te hebben. Stress over de mogelijke reacties van anderen. Stress om op tijd te komen. Stress over geld, werk of kinderen. Zelfs vakantiestress; want vergeet niet dat je van leuke dingen ook stress kunt krijgen.

Wat voor stress ervaar jij? En hoe ga je daarmee om? Wat voor impact heeft die stress op jouw leven, wat doet het met je in je vrije tijd en op werk? Stress is, niet alleen bij HR-professionals, een kopzorg. De ‘kosten’ van stress – met inbegrip van burned out – zijn schrikbarend. Al zijn de lasten vooral voor degene die niet weet hoe met stress om te gaan. Als je je stresssignalen negeert kan dit een tijd goed gaan, maar er komt een moment dat het zijn tol gaat eisen. Aan de ene kant weet je dat het ‘iets’ met je doet, aan de andere kant blijft het lastig om bij een leidinggevende aan te geven dat je last hebt van stress. Angst om als incompetent of inferieur te worden gezien, speelt hier ongetwijfeld een rol.

Daarbij wil ons zelfbeeld dat we juist wel in staat zijn om met allerhande levensomstandigheden om te gaan. Dat we wel een goede balans hebben tussen werk en privé, dat we ons mannetje (m/v) staan. Hoe actueel het onderwerp ook is, iemand die er last van heeft, zal niet snel toegeven dat hem of haar iets mankeert. Niet aan zichzelf en zeker niet aan de omgeving.

Stel dat al deze stressklachten als piekeren, emotionele labiliteit, zorgen maken en het hele scala aan ongewenste reacties op anderen of op omstandigheden feitelijk te herleiden zijn tot iets dat we vergeten zijn om te leren? En dat effectief omgaan met emoties een eenvoudig aan te leren vaardigheid is? Net zoals leren fietsen of je zwemdiploma halen. Want dat is de uitkomst van het praktisch onderzoek waar ik inmiddels bijna 20 jaar mee bezig ben. Stressklachten worden dan ook volledig ten onrechte gemedicaliseerd of naar het traject van hulpverleners doorgestuurd. Het is dan ook niet raar dat mensen met stressklachten het idee over zichzelf hebben dat ze ziek zijn en dat er een groot gevoel van schaamte is om erkennen dat er klachten zijn.

Effectief omgaan met emoties is een vaardigheid. Weten wat je kunt doen als er allerlei gedachten zijn die je (op dat moment) niet wilt hebben. Weten wat je wel kunt doen om regie te voeren over wat er in je hoofd gebeurt. Weten hoe je de stresssignalen kunt ontmaskeren die zich nu nog voor je verborgen houden. Een keuze hebben in je reactie op omstandigheden en veranderingen daarin. Bij jezelf kunnen blijven in conflicten met anderen. Zou je het kunnen opbrengen om hier drie weken aandacht aan te besteden?

Drie weken, 1 minuut per uur. Ruim een kwartier per dag, zonder dat je er eerder voor moet opstaan, zonder dat je er iets voor hoeft te laten, zonder dat je er een speciaal pakje, een speciale ruimte of speciale attributen voor nodig hebt.

Maak deze zomer gebruik van de speciale aanbieding voor een individuele training. Bel me op 0653266360 of stuur een mail naar robdebest@mac.com

(En ja, deze training is ook mogelijk voor teams)

Call Now Button