Op 8 januari 2012, om 8 minuten over 8, liep ik door de hoofdstraat in Saint Jean Pied de Port. Opkomende zon en nog snel een croissant gehaald bij een bakker die al open was. Onverwacht kwam het besef dat ik begonnen was aan mijn Camino, ineens behoorlijk hard binnen. Ticket boeken, voorbereiden, spullen pakken was vrij eenvoudig en bekend. Maar waar ik nu aan begonnen was…
Achteraf is het de mooiste metafoor van het leven zelf. Het is immers heel eenvoudig, je hoeft alleen te wandelen en de gele pijlen te volgen. Aan de andere kant is het meest lastige dat je alleen maar hoeft te wandelen en de gele pijlen moet zien te vinden.
Het meest bijzonder was het moment net na de aankomst in Santiago, 29 dagen later. Het besef dat de Camino Frances ten einde was. Het bizarre mengsel van vreugde en verdriet, direct gevolgd door het besef dat deze Camino -ondanks alles -eenvoudig was. De pijlen lagen er al en ik hoefde ze alleen maar te volgen. Het einde van de Camino Frances was het begin van de Camino Rob, alleen deze pijlen moest ik zelf uitzetten.
Wat ik mee terug nam van de Camino was de metafoor, de vergelijking met het leven zelf. Ter plekke doorleefde “wijsheden”, die op alle aspecten van het leven na de Camino van toepassing zijn:
- Je mag alles meenemen wat je denkt nodig te hebben, je draagt het zelf.
- Er wordt niets anders van je gevraagd dan wat je zo goed kunt dat je het nauwelijks als competentie van jezelf ziet: wandelen.
- Als je iets graag wilt, boek dan gelijk je ticket.
- De argumenten om niet te doen wat je graag wilt, zijn per definitie meer redelijk en verstandig. Wees onredelijk.
- Je kunt niet trainen voor iets dat je nog nooit gedaan hebt.
- Mensen die een andere kant op gaan, zijn niet noodzakelijkerwijs verdwaald.
- Van de mensen die wel dezelfde route volgen, maakt het niet uit wie ze zijn, waarom ze daar zijn, waar ze vandaan komen, of ze een religie hebben en wat ze doen als ze daar niet zijn. Ze zijn er en dat is goed.
- Ook als je alleen loopt, betekent dat niet per sé dat je in goed gezelschap bent.
- Het wandelen van de Camino doe je op dezelfde manier dan alle andere dingen in je leven. Hier zie je dat alleen wat duidelijker.
- Santiago is maar één stap hiervandaan; de overige bestaan alleen in je gedachten.
- Water is belangrijk.
- Op het moment dat je beseft dat je onderweg kunt sterven en weet dat je toch zult doorgaan, weet je dat onderweg zijn belangrijker is dan aankomen.
- Je kunt niet van jezelf weglopen.
Het zou me niet verbazen als ik ineens besluit om terug te gaan. Het Camino-virus heeft me te pakken…
